အကယ္၍သာ

ေမာင္ဟက္ကာ တစ္ေယာက္ ကိုယ့္မ်က္လုံးကိုယ္ မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရတယ္ဗ်။ မျဖစ္ခံႏိုင္႐ိုးလား ခုေရာက္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေနသမွ်ေတြက ကိုလိုနီေခတ္ အေဆာက္အအုံေတြ၊ အျပင္အဆင္ေတြနဲ႔ဝတ္ထားစားထားၾကတာကလည္း အဲဒီေခတ္ကအတိုင္းပဲ ဘန္ေကာက္လုံခ်ည္၊ ေျပာင္ေနတဲ့ ႐ွဴးဖိနပ္၊ အက်ႌဇာပါး၊ ပိုးဖဲလုံ ခ်ည္ေတြနဲ႔ဗ်။ သို႔ေသာ္ ေခတ္ကသာ ဘယ္ ႏွႏွစ္မွန္းမသိ ေနာက္ျပန္ေရာက္ သြားေပမယ့္၊ ေတြ႕ရတဲ့ လူတိုင္း လက္ထဲမွာ မွန္ပြတ္ဖုန္းေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ဗ်။ အခန္းေတြ ထဲ မွာ လည္းႏုတ္ဘုတ္ေတြ၊ တက္ဘလက္ ေတြနဲ႔။ ကိုင္း ေမာင္ဟက္ကာ မအံ့ ၾသခံႏိုင္႐ိုးလား။ ဆူးေလဘုရား ႀကီးကိုလည္း ေတြ႕ပါရဲ႕၊ ဖိုက္ခ်္စ ကြဲ ပန္းၿခံႀကီးလည္း ရွိပါရဲ႕၊ မနီးမေဝးမွာလည္း ႐ိုးကုမၸဏီတိုက္ႀကီးကိုလည္းေတြ႕ပါရဲ႕၊ သူ႔နံေဘးနားက ဧမာေႏြလ ဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း ေတြ႕ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ လမ္းမက်ယ္ႀကီးေပၚမွာေတာ့ ကားေတြ ထက္ လန္ျခားေတြ ျမင္းလွည္းေတြက ပိုမ်ားေနတယ္။

အင္း..ခုေခတ္လို ကားပိတ္တာေတြ ရွိမေနေတာ့ ေလဝဝ ႐ွဴေနရသလိုပါပဲ။ ေလကလည္း ၂၁ ရာစုထက္လတ္ဆတ္ေနတာေတာ့အမွန္။ လန္ျခားကုလား တစ္ေယာက္ ဆိုရင္ ေျပးေနရင္းလက္ တစ္ဖက္က ဖုန္းေျပာေနေသး။ လန္ျခားကုလားေတာင္ မွန္ပြတ္ ဖုန္း ေျပာေနမွေတာ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ ဘယ္လို ေနမွာ ပါ လိမ့္ လို႔ ေတြးမိလိုက္႐ုံရွိ ေသးမိုက္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီးလားလား … နဖူးစည္းမွာ တ႐ုတ္နဂါးႏွစ္ေကာင္ကေနတဲ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီးကို ဘြား ခနဲ ေတြ႕ လိုက္ ရပါေလေရာ။

ေက်ာင္းသားေတြဟာလည္း ကိုလိုနီေခတ္ အဝတ္အစားေတြ နဲ႔ပါပဲ။ ခုေခတ္လိုလည္း ေက်ာင္း သား မမ်ားလွပါဘူး။ သို႔ေသာ္…လက္ထဲမွာ မွန္ပြတ္ဖုန္းေလးကိုယ္ စီနဲ႔ တပြတ္ပြတ္ လုပ္ေနၾကသဗ်။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းခန္းထဲ အသာ ဝင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စားပြဲတိုင္းလိုလို မွာ တက္ဘလက္ေလးေတြစီလို႔။ တခ်ဳိ႕ဆို ႏုတ္ဘုတ္ေလးေတြ ဖြင့္ ထားလို႔။ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကပါ လိမ့္လို႔ အနားကပ္ စပ္စုၾကည့္ ေတာ့ အလိုေလးေလး ္ေခနဘသသု  သုံးေနၾကတာကိုးဗ်။ ေမာင္ဟက္ ကာ ကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မျမင္ ၾကဘူး ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ ေမာင္ဟက္ကာ တစ္ေယာက္ ပို ရဲတင္းလာတယ္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ အနားကပ္ၿပီးၾကည့္ တယ္။ သူ႔ရည္းစားနဲ႔ ခ်က္ေန တယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ နား သြားၾကည့္တယ္။ သူရိယ သတင္းစာ fan page ကို စိတ္ဝင္ တစား ဖတ္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ ေယာက္…ေမာရိယ သတင္းစာ ဖတ္ေနတယ္။ ေနာက္ တစ္ ေယာက္….အိုးေဝမဂၢဇင္း fan page ကို ဖတ္ေနတယ္။ အိုးေဝ မဂၢဇင္း ျမင္ေတာ့ ဒါဟာ သခင္ ေအာင္ဆန္းတို႔ ေက်ာင္းသား ဘဝက ေခတ္ျဖစ္ မွာပဲလို႔ စဥ္းစားမိ ၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းကို ေတြး လိုက္မိတာနဲ႔ ခုနကလိုပဲ မိုက္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး အခန္းက်ဥ္း ေလးတစ္ခန္းထဲကို ေရာက္သြား ေတာ့ တာပါပဲ။

ဒီအခန္းေလးကိုေတာ့ျဖင့္ ေမာင္ဟက္ကာ သိပါသဗ်ား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝက ေနတဲ့ ပဲခူးေဆာင္က အခန္းေလ။ တေလာ ေလးကတင္သြား ၾကည့္လိုက္ ေသးတာ။ အခန္းထဲမေတာ့ လူ ေလးေယာက္ဗ်။ စားပြဲေပၚက ႏုတ္ဘုတ္ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာေတာ့ ကုိေအာင္ဆန္း ထိုင္ေနတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက သူ႔ေနာက္ မွာ။ မတ္ တတ္ရပ္ေနတာက ႏွစ္ေယာက္၊ ခုတင္ေပၚမွာ တက္ဘလက္ပြတ္ ေနတဲ့သူက တစ္ေယာက္ဗ်။

ဆန္း။ ။ အိုးေဝ အတြဲ ၆ အမွတ္ ၁ ကို တင္ေနတာဗ်။ ခင္ဗ်ားစာကို တင္လိုက္တာမွ မၾကာေသးဘူး ေအာက္မွာ ကြန္မင့္ေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္လာၿပီ ကိုညိဳျမေရ။
သူ႔ေနာက္မွာ မတ္တတ္ရပ္ေနတဲ့ ၂ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ က…

ျမ။ ။ ”ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနသည္” လား..။ ဟဲဟဲ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မစၥတာဆေလာ့ကို ေစာင္းေရးထား တာေလ။ ဘယ္သူေတြက မင့္ၾက သတုန္းဗ်။

ဆန္း။ ။ ေစာင္း ေရးတာကို သိတဲ့သူေတြက ဝုိင္းအားေပးၾက တာေလ။ ခုေလးတင္ပဲ မက္ေဆ့ ေဘာက္ကေန ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ႐ုံးခန္းက စာတစ္ေစာင္ ဝင္လာၿပီ ဗ်။ ဒါကို ေရးတဲ့သူ ဘယ္သူလဲတဲ့။ အမွန္အတိုင္း မေျပာရင္ က်ဳပ္ကို ေက်ာင္းထုတ္မတဲ့။ ေျခာက္တိုင္း ေၾကာက္ရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ေရးထားတဲ့ အယ္ဒီ တာ့ အာေဘာ္ကို ထပ္တင္ ေပးလိုက္တယ္။  ”အႏိုင္မခံ”ေလ။ ဟင္နေလရဲ႕ Invictus ကို ျမန္မာ ျပန္ထားတာေလဗ်။ မွတ္ကေရာ ေပါ့။

ျမ။ ။ ေကာင္းဗ်ား…။ သူတို႔က ေျခာက္ရင္ ေၾကာက္မယ္ မွတ္ေန ၾကတာ။

ဆန္း ။ ။ ဒါတင္ ဘယ္ကဦးမလဲဗ်။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေဝါလ္မွာေတာင္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္က ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္းမွာ က်ဳပ္ ေရးခဲ့တဲ့ Burma and Buddhism ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါး တင္ လိုက္ေသး တယ္။ ခင္ဗ်ား ဖတ္ဖူးမွာပါ။

ျမ။ ။ ဖတ္ဖူးတာေပါ့ဗ်ာ။ ”ဗုဒၶ၏ ဝိဘဇၨဝါဒကိုသံုး၍ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ တိုးတက္ႀကီးပြား ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္သြားၾက ရန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလုံး ၏အဓိကတာဝန္ျဖစ္သည္” ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ား အဆုံးသတ္ထားတာ ေတာင္ အလြတ္ရေနေသးတယ္။

ကိုညိဳျမနံေဘးမွ မ်က္မွန္ဝိုင္း ႏွင့္ သူက ”အင္း…က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ေဝါလ္မွာတင္ရမွာေတြ ရွိေသးသဗ်။ အခန္းျပန္ေရာက္မွပဲ တင္ပါေတာ့မယ္ေလ” လို႔ေျပာ ေတာ့ ခုတင္ေပၚ မွာ တက္ဘလက္ ပြတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းနဲ႔ လူ က ”တိုင္းျပည္အက်ဳိးရွိဖို႔ အမ်ား သူငါ သိေစဖို႔ကိုေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ ကိုသိန္းေဖ …။ ကိုဗဟိန္းလည္း သူေရးတာေတြ ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ တင္ေနတာဗ်။ က်ဳပ္ကေတာ့ သြားရင္း လာရင္း စိတ္ကူး ေပၚတာ ေလးေတြ တင္ႏိုင္ေအာင္ တက္ဘ လက္ တစ္ခု ျဖစ္ညႇစ္ဝယ္လိုက္လို႔ အေတာ္ အ ဆင္ေျပေနၿပီဗ်။ ခု လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကိစၥကို သူရိယ သတင္းစာက က်ဳပ္အသိ အယ္ဒီ တာေတြဆီ သတင္း ပို႔ေနတာဗ်ဳိ႕” လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

ျမ။ ။ ေကာင္းတယ္ ကိုႀကီးႏု၊ ေမာရိယ သတင္းစာမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္။

အင္း..ခုမွပဲ ေမာင္ဟက္ကာ ဇာတ္ရည္လည္ေတာ့တယ္။ ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနသည္ စာမူကို facebook တင္မိလို႔ ျပႆနာ တက္ေနတာကိုး။ ဒါကို ကိုေအာင္ ဆန္း၊ ကိုညိဳျမ၊ ကိုသိန္းေဖနဲ႔ ကိုႏုတို႔က ျပန္ေခ်ပေနၾကတာကိုး။ ေမာင္ဟက္ကာတို႔ ေခတ္အထိ ဒီ ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေနသည္ဟာ နာမည္ႀကီးေပ သကိုးဗ်။ အင္း facebook..   facebook
…လို႔ ေတြးမိၿပီး ခုႀကံဳသမွ်ေတြ ကို facebook တင္ျဖစ္ေအာင္ တင္ဦး မွ ဆိုၿပီး အိပ္ထဲက ဖုန္းကို ႏႈိက္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ လက္ ဟာ အက်ႌအိတ္ထဲကို ဒိုးယိုေပါက္ ဝင္ သြားၿပီး လက္တင္သာ မက လူတစ္ကိုယ္လုံးပါ အက်ီအိတ္ထဲ လိုက္ဝင္ သြားသဗ်။ ဘာအလင္း ေရာင္မွ မျမင္ရေတာ့ဘဲ ပိန္းပိတ္ ေအာင္ ေမွာင္က်သြားတာမို႔ လန္႔ ျဖတ္ၿပီး အသံကုန္ ေအာ္လိုက္ ေတာ့မွ မ်က္စိထဲလင္းခနဲျဖစ္လာ လို႔ ကမန္းကတန္း ထထိုင္လိုက္ ေတာ့ အိမ္က ဆိုဖာေပၚေရာက္ ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဆိုဖာနံေဘး မွာလည္း စာ အုပ္တစ္အုပ္ ျပဳတ္ က်ေနတယ္။ ဖုန္းကလည္း အင္ တာနက္ခ်ိတ္လ်က္သားႀကီး ပြင့္ ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ႏိုတီေတြ တတုန္တုန္တက္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ လက္ စသတ္ေတာ့ facebook သုံးၿပီး စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း စာအုပ္ဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ကိုး။ ဒါေၾကာင့္ အိပ္မက္ထဲမွာ ေခတ္ေတြေရာေထြး ကုန္တာကိုး။

ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဦးသိန္း ေဖျမင့္တို႔ ဦးညိဳျမတို႔ ဦးႏုတို႔ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ၊ ၁၃ဝဝျပည့္ အေရးေတာ္ပုံ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ facebook  ဆိုတာႀကီးသာ ရွိေနခဲ့ ရင္…..ဆို တာ ကိုေတာ့ ျပန္ ေတြးေနမိရင္း ကိုယ့္အိပ္မက္ကိုယ္ သေဘာက်ေနမိပါသဗ်ား။ မိတ္ ေဆြတို႔လည္း ေတြးၾကည့္ၾကေပါ့။ သူတို႔တေတြ လုံးဝမသုံးဘဲ ေနၾက မလား။ ႏိုင္ငံေရး အတြက္ အက်ဳိး ရွိေအာင္ တြင္တြင္က်ယ္ သုံးၾက မလား ဆိုတာကို။ ကိုယ့္အေတြး ကိုယ္ပိုင္တာပဲဥစၥာ…။

ဟက္ကာ

Source:Popularmyanmar.com

Share on Google Plus

About Editor

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.