“ဖိနပ္ေလး တစ္ရန္ အေၾကာင္း”

မႏၱေလးမွာ ေနတုန္းက…
လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တိုက္တစ္တိုက္ကုိ ေဆာက္ေပးေနတုန္း၊ အျမန္ျပီးခ်င္ေတာ့ ညပိုင္းေတြပါ အခ်ိန္ပုိဆင္းေပးရတယ္။
တစ္ည…
Site ထဲ ေနရာအႏွံ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အခန္းတစ္ခုရဲ႕ အေပါက္ဝမွာ သားေရဖိနပ္ေလး တစ္ရန္ေတြ႔တယ္၊
ဘယ္သူလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အင္ဂ်င္နီယာ။
သူက အခန္းပါေကးခင္းထားတာကုိ စစ္ေနတာ၊ အခန္းက ပါေကးခင္းထားတာမို႔ ဖိနပ္ကုိ အျပင္မွာ ခၽြတ္ထားခ့ဲတာေလ။

ဒါနဲ႔..
ကုိယ္ကလည္း ေနာက္တတ္တ့ဲလူဆိုေတာ့ သူမသိေအာင္ ဖိနပ္ေလးကုိ အသာမျပီး၊ မိလႅာပိုက္ေတြ ဆင္းတ့ဲ Dark Line ထဲက ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္မွာ ဖြက္ထားလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေအာက္ကုိ အသာဆင္းသြားတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ေျခတုံးလံုးနဲ႔ ဆင္းခ်လာတယ္။
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေမးတာေပ့ါ… …

“ဟေကာင္… ဖိနပ္က ဘယ္ေရာက္လို႔တုန္း”
“သိပါဘူးကြာ… အခန္းေပါက္ခၽြတ္ထားခ့ဲတာ ျပန္ထြက္လာေတာ့ မရိွေတာ့ဘူး၊ ေခြးမ်ားခ်ီသြားသလား”

ငင္… ေတဘီ မေနတတ္ေတာ့ ေခြးျဖစ္ဘီ

“ဘယ္ကေခြးက တိုက္ေပၚတက္လို႔တုန္း၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖြက္ထားတာေနမွာ”
“ဟုတ္မွာေပ့ါ၊ ဖြက္တ့ဲေကာင္ေတြ႔လို႔ကေတာ့ နရင္းခ်ည္းဆြဲရုိက္ပစ္မယ္၊ ဟြင္း ေနာက္စရာရွားလို႔”

ဟုိက္ခ်္… သူ ဂယ္ၾကီး ေဒါကန္ေနတာဟ။ ေခ်ာ့မွ… …

“လာကြာ၊ ဘယ္နားေပ်ာက္တာတုန္း၊ ငါပါ ကူရွာေပးမယ္”
“အေပၚထပ္က အိပ္ခန္း အမွတ္ ၃ မွာ ေပ်ာက္တာ”

ဆိုျပီး ၂ေယာက္သား အေပၚထပ္ ျပန္တက္လာတယ္။
သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဟိုနားဒီနား ရွာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာေပ့ါ။
ျပီးေတာ့မွ မေယာင္မလည္နဲ႔ ကုိယ္ဖြက္ထားတ့ဲ Dark Line ထဲက ေနရာကုိ လက္နဲ႔ လွမ္းႏႈိက္လိုက္တယ္၊ မေတာ္တဆ ေတြ႔တ့ဲပံုမ်ဳိး ဖမ္းရမွာကုိး… …
ဒါေပမယ့္.. …
ဟိုက္… ေတာက္က်ဳိးနဲ၊ ငါဖြက္ထားတ့ဲ ဖိနပ္ မရိွေတာ့ပါလား
တြားဘီ၊ ဘယ္ မတာေကာင္မ်ား မ, သြားပါလိမ့္
သူခိုးလက္က သူဝွက္လုျပီ။
ကုိယ့္အျပစ္နဲ႔ကုိယ္ဆိုေတာ့ ဝန္မခံရဲဘူး၊ သူက ဂယ္ေဒါကန္ေနတာၾကီး အီး

စိတ္ထဲ မေက်နပ္လို႔….
အလုပ္သမားေတြဆီက ဓာတ္မီးတစ္လက္ေတာင္းျပီး Dark Line ထဲ မီးထိုးရွာတယ္။
ကုိယ္ထားတ့ဲေနရာကေနမ်ား ေအာက္ျပဳတ္ပ်က္က်ေလ သလားေပ့ါ။
မရိွဘူးဗ်။
အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႔လို႔ ပ့့့ံသကူပစ္ထားတယ္မ်ား မွတ္ျပီး မ,သြားလားမသိ။
‘ငါ ဒီနားမွာ ဖြက္ထားတ့ဲ ဖိနပ္ ဘယ္ေကာင္ယူလဲ’ …လို႔ကလည္း ေမးလို႔ မျဖစ္။
ကုိယ့္မွာ ေဇာေခၽြးေတြ ဘာေတြ ျပန္လာတယ္။
ျပာသလူးခတ္ျပီး အိေျႏၵပ်က္ေနတ့ဲ ကိုယ့္ကုိၾကည့္ျပီး ဟိုေကာင္ကလည္း မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔လူကုိ ရႈိးေနတယ္။
အမငီး… ရိပ္မ်ားရိပ္မိတြားလား မတိဘူး။

ခဏေနေတာ့…
ဆရာသမားက လက္ေလွ်ာ့သြားတ့ဲပံုနဲ႔ ေျပာတယ္… …

“လာပါကြာ၊ ရွာမေနေတာ့ဘူး၊ လဘက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္”
“ငင္… မင္းမွာ ဖိနပ္မွ မပါတာ ဘယ္လို သြားမလဲ”

“ဖိနပ္တစ္ရန္ အပုိရိွပါေသးတယ္ကြ”
“ငင္… အပုိတစ္ရန္ထားတယ္?? ၊ ဘယ္လိုၾကီးလဲ”

ကုိယ္ နားမလည္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ဖိနပ္က အပုိထားရိုး ထံုးစံမွ မရိွတာကုိး…. …
အဲဒီေတာ့ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက အခန္းထဲက ဘီရိုေအာက္ကေန သားေရဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္း ေျပာတယ္… …

“အေမွ်ာ္အျမင္ၾကီးရတာေပ့ါကြာ၊ မင္းတို႔လို ဖိနပ္ဖြက္တတ္္တ့ဲ ေကာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ၾကိဳေတြးမိလို႔ တစ္ရန္ အပုိေဆာင္ထားတာ ငီး ငီး ငီး”

သူထုတ္လာတ့ဲ ဖိနပ္ကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက သူေပ်ာက္တယ္ဆိုတ့ဲ ဖိနပ္ၾကီး
ဟင္… ေခြးမတား… တပတ္ျပန္ရိုက္တာ ၾကည့္စမ္း

သူ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ႔ ေျပာတယ္… …

“မင္း ေတာ္ေတာ္ေခါင္းေျခာက္သြားသလားကြ ဟမ္၊ ဒီ Site မွာ င့ါဖိနပ္ကုိ ယူရဲတ့ဲေကာင္ မင္းကလြဲလို႔ မရိွဘူးဆိုတာ ေပ်ာက္သြားကတည္းက ငါသိတယ္၊ မင္းကလည္း ယူတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဖြက္မွာဆိုတာလည္း ငါသိတယ္၊ မင္း ဖြက္ရင္လည္း နီးနီးနားနား Dark Line ထဲမွာ ဖြက္မယ္ဆိုတာလည္း ငါေတြးမိတယ္၊ ဒ့ါေၾကာင့္ င့ါဖိနပ္ကုိ ငါျပန္ရွာေတြ႔ေတာ့ ျပန္ဖြက္ထားခ့ဲျပီး မင္းကုိ ပညာ ျပန္ေပးတာ”
“ငင္… ေတနာ… လာခ့ဲ နင့္ကုိ အရွင္ မထားဘူး”
“ငြီး ငြီး ငြီး… ေျပးဘီ… ”

ေအေဘး… ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္မ်ား ဝင္စားေလသလား။

သခၤန္းစာ = တခါတေလ မထင္မွတ္တ့ဲ တုန္႔ျပန္မႈေတြဟာ လူကုိ အရူးတစ္ပုိင္း ျဖစ္သြားေစႏိုင္တယ္

သန္၄ကုိ – ေပါက္ကရေရးသည္။

Share on Google Plus

About Editor

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.