ကြၽန္မနဲ႔ ဘန္ေကာက္

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔ ဘန္ေကာက္က သူစိမ္းျပင္ျပင္ပါပဲ။ ဘန္ေကာက္မွာ အသိအကြၽမ္းကလည္းမရိွ၊ ဟိုဟုိသည္သည္ လိုက္ပို႔ေပးမယ့္ သူကလည္း မရိွဆုိေတာ့ ကြၽန္မမွာ တကယ္ပဲ စိတ္အားငယ္မိရပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းေပၚက အဆင္း၊ ဘန္ေကာက္ေျမကို ေျခခ်မိတာနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္အားငယ္မႈေတြဟာ တစ္ဝက္ေလာက္ ကုိ ေလ်ာ့က်သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ ရာသီဥတုနဲ႔ ႐ွဴ႐ိႈက္ရတဲ့ ေလေတြဟာ ကြၽန္မတို႔ႏုိင္ငံနဲ႔ သိပ္မကြာလွ ဘူးေလ။

ထိုင္းႏုိင္ငံသားေတြဟာ ကြၽန္မတုိ႔ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဆင္ပါတယ္။ အသားအေရ၊ မ်က္ႏွာေပါက္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္နဲ႔ ဆံပင္ေတြက ျမန္မာနဲ႔ သိပ္မကြာပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ သိပ္အသားျဖဴ လြန္းတဲ့သူေတြက လဲြရင္ေပါ့ေလ။ ထူးျခားတာကေတာ့ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးေတြ။ ဘယ္သူၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ အၿပံဳး မ်က္ႏွာေ တြနဲ႔။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကသူေတြလို သက္ေသာင့္သက္သာ ရိွေနၾကတာ။ အပူေသာကေတြ၊ က်ပ္တည္းခက္ခဲမႈေတြနဲ႔ လားလားမွ သက္ဆုိင္မႈ မရိွၾကသလိုပါပဲ။ အပူ႐ုပ္မဟုတ္တဲ့ သူတုိ႔ေတြကုိၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မတုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို ေျပးျမင္မိပါေတာ့တယ္။

ရာသီဥတုကလည္း နည္းနည္းေလး ပိုပူတာကလဲြလို႔ သိပ္ေတာ့ မကြာလွပါဘူး။ သစ္ပင္ေတြဆုိရင္လည္း ကြၽန္မတုိ႔ဆီက အတုိင္းပါပဲ။ ကုကၠိဳ၊ သရက္၊ ဗာဒံပင္ေတြက အစ ျမန္မာ့႐ႈခင္းပါပဲ။ စကၠဴပန္းပင္ ေရာင္စံုေတြကိုေတာ့ ႐ုံးေရွ႕၊ အိမ္ေရွ႕ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အလွစိုက္ထားၾကတာ စနစ္က်လွပါတယ္။ျမန္မာနဲ႔ ကြာျခားသြားတာ ကေတာ့ အေဆာက္အအံု၊ လမ္းနဲ႔ကားေတြပါ။ ျမင့္မားလြန္းလွတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြက မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလို႔။ ကားလမ္းေတြက ခံုးတံတားေတြ အသြယ္ သြယ္နဲ႔ ႏွစ္ထပ္၊ သံုးထပ္ ေခြေခါက္လို႔။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္သလုိပါပဲ။ ကားေတြကလည္း သစ္လြင္ေတာက္ပလို႔၊ TAXI  ေတြဆုိလည္း အဲကြန္းနဲ႔ ကားသစ္ေတြပဲ။ ကားေဟာင္းကားစုတ္ဆုိတာ ဘယ္မွာမွမရိွ။ ကားအေရာင္းဆုိင္ေတြကလည္း ေပါမ်ားခ်က္က ကြၽန္မတို႔ဆီက ကြမ္းယာဆုိင္ေတြ ေပါသ လိုကို ေပါၾက တာအားက်စရာပါ။ လူသြားလမ္းေတြကလည္း ကြန္ကရစ္လမ္းေတြ။ လမ္းေပၚမွာ အမႈိက္ေတြမရိွ၊ လမ္းထိပ္တုိင္းမွာ အမိႈက္ပံုးႀကီးေတြ ရိွၾကတယ္။

စိတ္အခ်မ္းသာဆံုးကေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးရတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးမွာ လူ ၂ဝ၊ ၃ဝ ေလာက္ပဲပါတယ္။ ကားေသးေတြဆုိရင္ (ကြၽန္မတုိ႔ဆီက ဘီ အမ္ အရြယ္ အစား) လူဆယ္ေယာက္ ေလာက္ပဲရိွတယ္။ မနက္ပိုင္း သင္တန္းသြားဖို႔ ကားေပၚတက္လိုက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ထိုင္ခံုလြတ္ေတြက ကြၽန္မ ကို ေလွာင္ေျပာ င္ေနၾက သ လိုပါပဲ။ ကြၽန္မတို႔ဆီမွာက ႐ုံးတက္၊ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မွာ ေနရာရဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း မတ္မတ္ရပ္ႏုိင္ေရးကိုပဲ အားထုတ္ေနရတာေလ။ အိမ္ကေနျပင္ ဆင္ၿပီး ေၾကာ့ေ ၾကာ့ေ လးထြက္ေပမယ့္ ကားေပၚမွာ နင္လား ငါလားတုိးေဝွ႔စီးၿပီးမွ အလုပ္ကိုေရာက္ ၾကရတာ။

ဘန္ေကာက္မွာေတာ့ ႐ုံးခ်ိန္ေတြမွာ ကားခမေပးဘဲစီးခြင့္ရတဲ့ Free Line ေတြ ရိွတယ္။ အဲဒီကားေတြက စပါယ္ယာမပါဘူး။ ကိုယ္က ေအးေအးေဆးေဆး တက္ထုိင္ၿပီး စီးသြား႐ုံပဲ။ သူမ်ားေတြလိုပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ထုိင္ေနရင္းက ကုိယ့္ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ ဘတ္စ္ကားတိုးစီးရတဲ့ဘဝ၊ စပါယ္ယာအေငါက္ခံရတဲ့ ဘ ဝေတြကိုေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ဝဲသြားေတာ့တယ္။

ဘတ္စ္ကားေတြက ေခ်ာင္ေပမယ့္ မိုးပ်ံရထား Sky Train မွာေတာ့ အၿမဲပဲ လူျပည့္ေနတတ္တယ္။ ရထားက ငါးမိနစ္တစ္စီးရိွၿပီး ျမန္လည္းျမန္၊ အခ်ိန္လည္း မွန္တယ္။ ကားစီးရင္း ကားလမ္းပိတ္တာနဲ႔ ႀကံဳရေသးေတာ့ ရထားပဲအစီးမ်ားၾကတယ္။ ကြၽန္မလည္း မိုးပ်ံရထား စီးရတာကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ရထားေတြက ဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း ဂ်က္ဂ်က္ လႈပ္လီွလႈပ္လွဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးနဲ႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ကေလးစီးရတာ။ ရထားထဲမွာလည္း အဲကြန္းနဲ႔ ေမႊးျမေနေသး။ တီဗီေတြကလည္း မေရ တြက္ႏုိင္ေအာင္ တပ္ ထားေသး၊ အခု ရပ္မယ့္ဘူတာအမည္၊ ေနာက္ရပ္မယ့္ ဘူတာအမည္ေတြကို ေၾကညာေပးတယ္။ ဘန္ေကာက္နဲ႔ စိမ္းတဲ့ ကြၽန္မတို႔လုိလူေတြအတြက္ အဆင္ေျပတာေပါ့။

ကားလမ္းေတြက က်ဥ္းေတာ့ ကားလမ္းပိတ္ေနရင္ ဆုိင္ကယ္ေတြက လူသြားလမ္းေပၚကိုတက္ၿပီး ေမာင္းၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူက ဆုိင္ကယ္ သံနား စြင့္ၿပီး ေရွာင္ေပေတာ့ပဲ။ ၿပီးေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ အေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္စာ အေျခခံအားနည္းလြန္းၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဂၤလိပ္လို How much ကို မသိ သူေတြ၊ One hundred, Two hundred ကို မသိၾကသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။

ထူးျခားတာက ဘန္ေကာက္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မရိွဘူး။ ေကာ္ဖီဆုိင္ပဲ ရိွတယ္။ ရာသီဥတုက နည္းနည္းပူေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ေရခဲသိပ္စားၾကတယ္။ မိုးလင္း သူ တုိ႔ေ သာက္တဲ့ ေကာ္ဖီက ေကာ္ဖီေအးေတြပဲ။ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာလည္း ေရခဲခြက္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ ေပးတယ္။ ေရခဲမုန္႔၊ ေရခဲသုပ္ဆုိတာလည္း တြန္းလွည္း ကေ လးေ တြ နဲ႔ ေနရာအႏွံ႔ရိွတယ္။ အရသာလည္းရိွ၊ ေစ်းလည္းခ်ဳိတယ္။ တစ္ဆယ္ဘတ္တန္ ေရခဲမုန္႔ကို ဝယ္စားမိေတာ့ တစ္ရာတန္၊ ႏွစ္ရာတန္ ခြက္ကေလးေတြနဲ႔ အရ သာ မရိွ တဲ့ ေရခဲမုန္႔ကိုပဲ စားေနၾကရတဲ့ကြၽန္မတုိ႔ဆီက ကေလးေတြကို ေျပးၿပီး သတိရမိျပန္ေရာ။

ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ ခရီးစဥ္ဟာ ေပ်ာ္စရာပါ။ အစစအရာရာ ေစ်းခ်ဳိၿပီး ေနေပ်ာ္တဲ့ေနရာပါပဲ။ လွပတဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တုိးတက္ေခတ္မီမႈေတြ ျမင္ရေတာ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ စိတ္အားငယ္မိရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၇ဝ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာနဲ႔ ထိုင္းဟာ စီးပြားေရးမွာ အတူတူပဲလို႔ သိရပါတယ္။ ၁၉၇ဝ ေနာက္ပိုင္း က်မွ ထိုင္း က စီးပြားေရးထုိးတက္သြားတာဆုိေတာ့ အခုဆုိရင္ ကြၽန္မတုိ႔က ႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္ ေနာက္က်က်န္ ရစ္ခဲ့တာေပါ့။

တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္မတုိ႔ ႏုိင္ငံလည္း ထုိင္းလိုလွပတဲ့၊ ေခတ္မီတုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္လာရ ဦးမွာပါ။ အဲဒီက်ရင္ ထုိင္းျပည္သူျပည္ သားေတြလိုပဲ ကြၽန္မ တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ အၿပံဳးပန္းေတြေဝလို႔၊ ဘဝကိုေၾကာင့္ၾကမႈ ကင္းစြာ၊ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ျဖတ္သန္း ႏုိင္ၾကလို႔ အပူ႐ုပ္ကို ဟန္ လုပ္ေနၾကသူမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါ။

ခြန္းဆင့္သူသူ  

Source:popularmyanmar.com

Share on Google Plus

About Editor

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.