စပါးေစ်းက ေပၚဦးေပၚဖ်ားရွိပါေသးတယ္။ ေစ်းက သံုးသိန္းသံုး ေသာင္းထိ ထိုးဆင္းသြားတယ္။ မႏွစ္က ေစ်း ေလးသိန္းငါးေသာင္းပါ။ ႏို၀င္ဘာလကုန္ပိုင္း စပါးလိႈင္လိႈင္ေပၚရင္ စပါးေစ်း သံုးသိန္းေအာက္ က်ဆင္းသြားမွာကို လယ္သမားေတြ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စပါးေစ်း သံုးသိန္းေအာက္ က်ဆင္းသြားရင္ လယ္သမားေတြ အတြက္ အ႐ံႈးေပၚၾကမွာမို႔ပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ ေႏြစပါးလုပ္ကိုင္ဖို႔ကိုလည္း ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကပါတယ္။ ေႏြစပါးက မိုးစပါးနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ ေရသြင္းစရိတ္ကုန္က်ေငြ ထပ္ေဆာင္းရပါ တယ္။ စပါးက လက္ရွိေစ်း (သို႔မဟုတ္) လက္ရွိေစ်းထက္ နိမ့္ဆင္းသြား ရင္ အေႂကြးက ပိုမိုျမင့္တက္လာမွာ။ အစိုးရဆီက ေခ်းေငြကလည္း သတ္မွတ္ကာလမွာ ေပးဆပ္ၾကရတာပါ။ ဆိုင္းငံ့မထားပါဘူး။ မႏွစ္ကဆို လယ္သမားေတြ အ႐ံႈးေပၚလို႔ ကၽြဲေရာင္း၊ ႏြားေရာင္းၿပီး ေပးဆပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ေရဒိုး၊ တန္႔ဆည္၊ ဒီပဲယင္းနယ္တ၀ိုက္က မိုးေကာင္းလယ္ (ဆည္ေရ၊ ျမစ္ေရမရွိဘဲ မိုးကိုသာ အားထားၿပီး စိုက္ရတဲ့လယ္)ေတြမွာ မိုးေခါင္လို႔ စပါးႏွံေတြ မထြက္ႏိုင္ဘဲ ျမက္ေတာႀကီး ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီမွာ လယ္သမားေတြအေနနဲ႔ အစိုးရေခ်းေငြ ျပန္ဆပ္ဖို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ၾကရပါၿပီ။ ဒီတခါမွာေတာာ့ အစိုးရကလည္း အမွန္တကယ္ က်ပ္တည္းမႈျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ေခ်းေငြကို ဆိုင္းငံ့ေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အမွန္က အစိုးရအေနနဲ႔ ေတာင္သူ၊ လယ္သမားေတြ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေစခ်င္တယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလ်ာ့နည္းေစခ်င္ တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္တဲ့ သီးႏွံေတြကို အခု စပါး၀ယ္ယူသလို သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ ၀ယ္ယူ အားေပးၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ (၂၃) ပုဒ္မခြဲ (ခ)မွာ “စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္သည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား သင့္တင့္မွ်တ သည့္ တန္ဖိုးရရွိရန္ ကူညီေဆာင္ရြက္မည္”လို႔ အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထား တယ္ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ေတြကို ေျပာျပပါရေစ။ တႏွစ္မွာ ခင္မြန္ရြာက ေတာင္သူေတြ ပဲတီစိမ္းစိုက္ပ်ဳိးၾကတာ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္း ၾကပါတယ္။ ေစ်းေကာင္းလည္းရလို႔ စီးပြားေရးလည္း အဆင္ေျပသြားၾက ပါတယ္။ ၀န္းက်င္ရြာေတြက ခင္မြန္ရြာသားေတြ ေက်ာက္စိမ္းေအာင္သြား ၾကတယ္လို႔ ဆိုစမွတ္ျပဳၾကတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္တ႐ိုး ပဲတီစိမ္းကိုပဲ အားထားစိုက္ပ်ဳိးၾကတယ္။ မ်ဳိးကလည္း အထြက္တိုးမ်ဳိးပါ။ ေရကလည္း ေခ်ာင္းေရ၊ စက္တြင္းေရေတြရွိတာမို႔ အဆင္ေျပပါတယ္။ ပိုးသတ္ေဆးလည္း လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသံုးျပဳေပးၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္သူေတြဘက္ကေတာ့ ၀ိရိယအား၊ လံု႔လအား ျပည့္စံုေအာင္ စိုက္ထုတ္ၾကတာပါ။ စိုက္ထုတ္ၾကသလို ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းၾကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတာေပါ့ေလ။ သားရွင္ျပဳမယ္၊ အိမ္ျပဳျပင္ေဆာက္မယ္။ ႏြားေကာင္းေကာင္း ၀ယ္ကိုင္မယ္ စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးေတြလည္း တေလွႀကီး ယဥ္လိုက္ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ပဲတီစိမ္းေစ်းက မႏွစ္ကေစ်းနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္ရင္ ေခါက္ခ်ဳိး (တ၀က္)ေစ်းေတာင္ မရရွိၾကပါဘူး။ ဘာလို႔ အဲဒီလို ျဖစ္ၾကရတာလဲ။ မႏွစ္က တ႐ုတ္ျပည္က ၀ယ္လို႔ေစ်းေကာင္းရတာ ပါတဲ့။ ဒီႏွစ္ တ႐ုတ္ျပည္က မ၀ယ္ေတာ့ေစ်းက တိုးဆင္းက်သြားတာတဲ့။ ရလဒ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္သူေတြ ကုန္က်စရိတ္နဲ႔ မကာမိလို႔ ေႂကြးတင္ကုန္ၾကတာပါပဲ။
ေနာက္ ထိုင္၀မ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလို႔ေခၚၾကတဲ့ တိုင္ေထာင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးပါ။ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႕နယ္ ဘူတာရြာက ေတာင္သူအစစ္အမွန္တေယာက္၊ အစိုးရ အစီအစဥ္နဲ႔ ထိုင္းႏုိင္ငံကို စိုက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေလ့လာ သင္ၾကားေရးလိုက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းေပၚ ေပါက္ခဲ့တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ သခြားေမႊးစိုက္နည္း၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီး၊ ကင္းမံု သီး၊ ထိုင္၀မ္ခရမ္းခ်ဥ္သီး စိုက္ပ်ဳိးနည္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္နယ္မွာ က်ယ္ျပန္႔ ထြန္းကားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၾကးမံုရြာက ကိုေသာင္းထြန္းတေယာက္ သူမ်ားဆီက ေျမတမတ္ (ဒသမ ၂၅ ဧက)ေလာက္ ေျမအႏွီးေပးၿပီး စမ္းသပ္စိုက္ပ်ဳိးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ိုးရာခရမ္းခ်ဥ္က တဧက စိုက္ပ်ဳိးမွ ပိႆာခ်ိန္ ခုနစ္ဆယ္၊ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ ထြက္ရွိတာပါ။ ကုန္က်စရိတ္ကလည္း ကိုယ္တိုင္ပ်ဳိးစိုက္မယ္ဆိုရင္ စိုက္စရိတ္နဲ႔ ေပါင္းေပါက္စရိတ္ေလာက္သာ ကုန္က်ပါတယ္။ ကိုေသာင္းထြန္းရဲ႕ ထိုင္၀မ္ခရမ္းခ်ဥ္က (ဒသမ ၂၅ ဧက) ေလာက္ စိုက္ပ်ဳိးတာကို က်ပ္ေလးသိန္းေလာက္ ကုန္က်တယ္။ သမ္ၼတႀကီးက ေငြ (၃) သိန္းယူတာကို လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ မသတ္မွတ္ေပ မယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္သူေတြအေနနဲ႔ ေငြ (၄) သိန္း မတည္ေငြဟာ တနင့္တပိုး ရင္းႏွီးေငြပါ။
ထိုင္၀မ္ခရမ္းခ်ဥ္ရဲ႕ ထြက္ႏႈန္းကလည္း မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ပါ။ ဒသမ ၂၅ ဧက စိုက္ခင္းေလးက ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပိႆာခ်ိန္ ငါးရာေက်ာ္ ထြက္ရွိတယ္။ ေစ်းကလည္း တပိႆာ ခုနစ္ရာ၊ ရွစ္ရာ။ အနိမ့္ဆံုးေစ်း ငါးရာ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဖိုး သိန္းႏွစ္ဆယ့္ငါး၊ သံုးဆယ္ ရရွိလိုက္ေတာ့ ကိုေသာင္းထြန္းတေယာက္ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ တရွဲရွဲစီးႏိုင္ၿပီေပါ့။ ေနာက္ ႏွစ္က် ကား၀ယ္စီးႏိုင္ေအာင္ ခရမ္းခ်ဥ္ တဧကေလာက္ စိုက္ပ်ဳိးမယ္လို႔ ႀကံဳး၀ါးေနေလရဲ႕။
ကိုေသာင္းထြန္းကို အားက်ၿပီး ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္တလႊား ခရမ္းခ်ဥ္စိုက္လိုက္ၾကတာပါ။ ဘယ္ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ ၀ါးလံုးေသး ကံုးေလးေတြ အစီအရီျမင္ရတယ္။ မ်ဳိးေစ့ဖိုးကလည္း ေစ်း ေကာင္းလိုက္တာပါ။ ႏို႔ဆီတဘူးကို သိန္းခ်ီေပးရတယ္။ ေဆးကလည္း အပတ္စဥ္လို ျဖန္းေနရတယ္။ စရိတ္စကလည္းႀကီးပါဘိ။ ခရမ္းခ်ဥ္ကလည္း ျဖစ္လိုက္တာပါ။ သီးလိုက္တာကလည္းကိုင္းက်ဳိးက်မသြားေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ေထာက္အေသးေလးေတြ ေထာက္ေပးေနရတယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ထိုနယ္တလႊားေျမႀကီးက ေရႊသီးၾကၿပီေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ရာသီအစမွာကတည္းက ခရမ္းခ်ဥ္ေစ်းႏႈန္းက သိမ္ေမြ႕လွတယ္။ တပိႆာမွ တရာက်ပ္။ တို႔နယ္တလႊားမွာ ခရမ္းခ်ဥ္ေတြ လိႈင္ လိႈင္စိုက္ပ်ဳိးၾကတာကို ခရမ္းခ်ဥ္ပြဲစား၊ ကုန္သည္ေတြ ႀကိဳတင္ၿပီးမ်ား သိေနၾကေလေရာ့သလား။ ေနာက္ ေစ်းက တရာကေန ခုနစ္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ကေန ငါးဆယ္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ က်ဆင္းလာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး တပိႆာ ငါးက်ပ္ေစ်းထိ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္ ပိႆာ ႏွစ္ရာရမွ ေငြတေထာင္က်ပ္သာရေတာ့တာေလ။ ဆြတ္ခ အလုပ္သမားစရိတ္ေတာင္ မကာမိေတာ့ မဆြတ္ေတာ့ဘဲ ဒီတိုင္းပစ္ထားလိုက္ၾက ေတာ့တယ္။
အစပိုင္းတုန္းက ႏြားေတြကိုဆြတ္ၿပီးေကၽြးၾကေသးတယ္။ ႏြားကလည္း ခရမ္းခ်ဥ္ဆို ႀကိဳက္မွႀကိဳက္။ စားလိုက္ၾကတာ ႏြားပိန္၊ ႏြားေျခာက္ေတာင္ ၀ဖီးၿပီး စိုေျပလာေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တပတ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ သြားေတြက်ိန္းလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ႏြားေတြက မစားၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္မွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးလို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုေခၚၾကလည္းသိလား ““ႏြားမုန္းသီး””တဲ့ေလ။
ဘာျဖစ္ကုန္ၾကသလဲဆိုေတာ့ တနယ္လံုး အေႂကြးပင္လယ္ႀကီး ဖံုးလႊမ္းခံလိုက္ရတာေပါ့။ ကား၀ယ္စီးမယ့္ ကိုေသာင္းထြန္းလည္း မႏွစ္က ၀ယ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေလးေရာင္းၿပီး ေႂကြးထိုးဆပ္ရတာေပါ့။ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ေတြပါ။ ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ၀တၳဳ ေရးျပေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။
အမွန္က ပဲတီစိမ္းကို တ႐ုတ္ျပည္က ၀ယ္လို႔ေစ်းတက္တယ္။ မ၀ယ္ေတာ့ ေစ်းက်တယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္သင့္ဘူး။ အစိုးရ အေနနဲ႔ ၀င္ေရာက္ထိန္းေပးသင့္တယ္။ အခု စပါးေစ်း က်ဆင္းေနတာလည္း တ႐ုတ္ျပည္က ဆန္မ၀ယ္ေတာ့လို႔ က်ဆင္းသြားတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္၀မ္ခရမ္းခ်ဥ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ိုးရာခရမ္းခ်ဥ္ လို တရက္၊ ႏွစ္ရက္နဲ႔ အရည္ေပ်ာ္ၿပဲသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ အမ်ဳိးအစားပါ။
ဆုိလိုခ်င္တာက ခရမ္းခ်ဥ္က ျပည္တြင္းေစ်းကြက္သာရွိၿပီး စိုက္ပ်ဳိးတဲ့အား မ်ားျပားေတာ့ ေစ်းကြက္ၿပိဳဆင္းသြားရတာ ျဖစ္တယ္။ အခုလည္း ဧၿပီလေလာက္က (၄၅၀)က်ပ္ရွိတဲ့ ၾကက္သြန္ေတြဟာ (၁၇၅)က်ပ္ ေစ်းေလာက္သာရွိေတာ့တာမို႔ ၾကက္သြန္စိုက္ေတာင္သူေတြ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ အစိုးရအေနနဲ႔ ျပည္တြင္းကုန္သည္ေတြကို ႏုိင္ငံတကာေစ်းကြက္ ၀င္ဆံ့ေအာင္ မကူညီႏိုင္ဘူးလား၊ မပံ့ပိုးႏုိင္ဘူးလား။ အစိုးရအေနနဲ႔ ႏုိင္ငံရပ္ျခားေစ်းကြက္ရရွိေအာင္ ပ့ံပိုးေပးသင့္တယ္။ ကူညီေပးသင့္တယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။
ဒီေန႔ ကမၻာ့ဒီမိုကေရစီမွာ သက္ဆိုင္ရာႏုိင္ငံရဲ႕ လူအမ်ားစုအတြက္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မွ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာဆို သတ္မွတ္ေနၾကပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ လူအမ်ားစုဟာ ဘယ္သူေတြပါလဲ။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြပါ။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြအတြက္ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္မွ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အမွန္တကယ္ ေက်းလက္ေဒသေတြ ဖြံ႔ျဖိဳးေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေက်းလက္ဆင္းရဲမႈေလ်ာ့ပါးေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ တျခားႏိုင္ငံက ေငြတိုး နည္းနည္းနဲ႔ ေခ်းယူၿပီး ေတာင္သူလယ္သမားေတြကို အတိုးနဲ႔ျပန္ေခ်းေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ (၂၃)၊ ပုဒ္မခြဲ (ခ)ပါအတိုင္း “စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္သည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား သင့္တင့္မွ်တသည့္ တန္ဖိုးရရွိရန္ ကူညီေဆာင္ရြက္မည္””ဆိုတဲ့ ျပ႒ာန္း ခ်က္ကို အတိအက်လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ၾကသင့္ေၾကာင္းပါ”။
ဒါ့အျပင္ “ေတာင္သူလယ္သမားအေရး ဒို႔အေရး””လို႔လည္း ခံယူသေဘာထားၿပီး ေဆာင္ရြက္သြားၾကဖို႔ပါ။
ကိုေလးျမတ္
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)
https://www.facebook.com/NewsWatchJournal
0 comments:
Post a Comment