စာသင္ေက်ာင္းထဲက ႏိုင္ငံေရး

ႏုိင္ငံေရးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တီေကာင္ကို ဆားနဲ႔ တို႔လိုက္သလို တြန္႔သြားတတ္တဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ အထဲမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္းပါတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စစ္ကၽြန္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကာလအတြင္း ႏိုင္ငံေရးကို အျမစ္ကႏုတ္ၿပီး မီးဖုတ္ထားခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္ေတြ ေၾကာင့္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ႏိုင္ငံေရး အစို႔အေညႇာက္ေတြ မေပါက္ႏိုင္ခဲ့ရတာေပါ့။

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားအားလံုးတို႔ရဲ႕ အေရးပဲ။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ငါနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ငါဟာ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔လည္းမဆိုင္၊ ႏိုင္ငံသားနဲ႔လည္းမဆိုင္တဲ့ ျပင္ပကလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ လူတိုင္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း ပတ္သက္ၿပီး ေနထိုင္စားေသာက္ ရွင္သန္ေနၾကရတာပါ။ မၾကာခင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔လူေတြ ေရြးခ်ယ္ေပးရေတာ့မယ္၊ မဲေပးရေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း ႏိုင္ငံေရးပဲ။ ဒါ ငါနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ဆက္ၿပီး ရွင္သန္တာကိုႀကိဳက္လို႔၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အသံုးျပဳၿပီး ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြကို ဆက္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို ဒီ့ထက္ ဒုကၡ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးပါလို႔ ေထာက္ခံရာေရာက္တယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူ႔ကို မဲေပးရမယ္ဆိုၿပီး စဥ္းစားသံုးသပ္တာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ ေဟ့ .. ဒီလူ႔ကို မဲေပးလိုက္ ဆိုၿပီး အာဏာနဲ႔ အမိန္႔ေပးတဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္တာ ကၽြန္စိတ္ဓာတ္။ ငါ မဲေပးခ်င္တဲ့သူကို မဲေပးမယ္။ ငါ မဲေပးမယ့္သူဟာ ငါ့ႏိုင္ငံ၊ ငါ့လူမ်ိဳးအက်ိဳးကို ငါတို႔ျပည္သူေတြနဲ႔ တစ္သားတည္း တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္သူျဖစ္ရမယ္။ ငါႀကိဳက္တဲ့သူကို ငါမဲေပးရမယ္ဆိုတာ သခင္စိတ္ဓာတ္။ အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သခင္စိတ္၊ လြတ္လပ္တဲ့စိတ္၊ ဖိႏွိပ္မႈမွန္သမွ် မခံဘူးဆိုတဲ့စိတ္၊ မတရားမႈမွန္သမွ် ဆန္႔က်င္ ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္၊ အာဏာရွင္မွန္သမွ် လက္မခံရဘူးဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာဖို႔ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ၾကရမယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ “မက္လံုး” ေပး႐ံုသက္သက္ မဟုတ္ဘူး။

အာဏာရွင္ ပါးစပ္ကလည္း ဒီမိုကေရစီလို႔ထြက္၊ အာဏာရွင္ အသြင္ေျပာင္းေတြကလည္း ဒီမိုကေရစီလို႔ေအာ္၊ အာဏာရွင္ ေဒါက္တိုင္ေတြကလည္း ဒီမိုကေရစီဆိုၿပီး ဟစ္ေႂကြးေတာ့ ျပည္သူေတြက ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အာပုပ္နံ႔ထဲကထြက္လာၿပီး အာပုပ္ေစာ္နံတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာ။

အမွန္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ငါတို႔ျပည္သူေတြရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး လက္တြဲေဖာ္၊ ငါတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း၊ ငါတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြ၊ ငါတို႔ရဲ႕ ပန္းတိုင္၊ ငါတို႔ရဲ႕အနာဂတ္၊ ငါတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ သင္ၾကားေပးရမယ္။

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြထဲကို ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားတာလို႔ ထင္ေနတဲ့ သူေတြဟာ ခပ္ညံ့ညံ့အေတြးအေခၚပိုင္ရွင္ေတြပါ။ အဲဒီလို အေတြးအေခၚရွိတဲ့သူမ်ိဳးေတြလက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကေလးေတြကို ကယ္တင္ဖို႔လိုအပ္ေနပါၿပီ။

ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို ခ်စ္ေအာင္လုပ္တာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ကုိ အေရာင္ေတြစံုေအာင္ ခ်ယ္ေပးတာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ အားလံုး လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစားေစတာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ညီမွ်ျခင္း၊ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးျခင္းဆိုတဲ့ သေဘာတရားေတြကို စာသင္ခန္းထဲမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနတာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတာပါ။

ဆရာ ဆရာမတို႔ခင္ဗ်ား .. ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္၊ ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။
Credit: sayar u tin nyunt
maukkha.org

Share on Google Plus

About Editor

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.