ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ကပဲ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကား ညပိုင္းတိုက္ခန္းေရွ႕လမ္းေပၚမွာ ရပ္ထားရာမွ ကားရဲ႕ေရွ႕ကာဘာ ျဖဳတ္အခိုး ခံခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ျခံ၀န္းနဲ႔ မေနႏိုင္တဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြက အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကားတင္သြင္းတဲ့သူေတြေတာာင္ လုံျခဳံေရးအျပည့္ရွိတဲ့ ဆိပ္ကမ္းေရာက္တာနဲ႔ အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို ျဖဳတ္အခိုး ခံရၾကတာပါပဲ။
ကိုယ္တိုင္မေတြ႔ၾကဳံဘူးေတာင္ ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြက ေန႔စဥ္ဆိုသလို ၾကားဖူးၾကားမွာပါ။ အခုမိတ္ေဆြျဖဳတ္အခိုးခံရတဲ့ ကားပစၥည္းကလည္း အသစ္၀ယ္လို႔ မရပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဆိုၿပီး အသိမိတ္ေဆြေတြစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမပူနဲ႔ ေန႔လယ္ပိုင္းေလာက္ၾကရင္ တာေမြအခြန္လြတ္ေစ်း သြားရွာလိုက္ ခင္ဗ်ားပစၥည္းျပန္ရလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး အၾကံေပးၾကပါတယ္။ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ လမ္းညြန္မႈအတိုင္း ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းေလာက္ တာေမြအခြန္လြတ္ေစ်းသြားရွာတာ မိမိေပ်ာက္သြားတဲ့ ပစၥည္း အစစ္အမွန္ကို ရခဲ့ပါတယ္တဲ့ခင္ဗ်ာ။
ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးကို ရန္ကုန္မန္းေလးမွာေနတဲ့ ကားပိုင္ရွင္ဆိုင္ကယ္ပိုင္ရွင္ေတြ အမ်ားစုၾကဳံဘူးၾကမွာပါ။ ေပ်ာက္တိုင္း ကားပစၥည္းအေဟာင္းတန္းမွာ ျပန္ရွာ၀ယ္တက္ၾကရပါတယ္။ ထူးဆန္းတာက ကိုယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ၿပီးေငြေပးျပန္၀ယ္ေနရတာပါပဲ။ ဒီလိုကားပစၥည္းေတြကို မၾကာခဏ ဘာလို႔အခိုးခံေနရတာလဲ။ အေျဖကေတာ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္သလို အဓိက အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ခိုးရာပါ ပစၥည္းလက္ခံၿပီး ျပန္လည္ေရာင္းခ်ေပးတဲ့ ေစ်းကြက္ ရွိေနလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္တာေမြအခြန္လြတ္ေစ်းတို႔ မန္းေလးက ၾကက္တန္းတို႔ဟာ ခိုးရာပါပစၥည္းလက္ခံတဲ့ ေစ်းကြက္အလား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါအားလုံးသိေနတဲ့ကိစၥျဖစ္ေပမယ့္ သက္ဆိုင္ရာက အေရးယူတားဆီးမႈမရွိပဲ ဒီေန႔ထိတိုင္ တည္ရွိေနပါတယ္။ ဒီဆိုင္ေတြကသာ ခိုးရာပါပစၥည္းေတြကို လက္မခံဘူးဆိုရင္ ကားပစၥည္းျဖဳတ္ခိုးတဲ့သူခိုးေတြလည္းေ ပ်ာက္သြားမွာျဖစ္သလို အခုလိုယာဥ္ပိုင္ရွင္ေတြ ကားပစၥည္းျဖဳတ္အခိုးခံရတဲ့ ဒုကၡေတြ႔ၾကဳံရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဒီဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြဟာသူခိုးေတြခိုးဖို႔ အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳေနၾကသလိုျဖစ္မေနဘူးလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။
အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ လြဲမွားေနတဲ့ကိစၥေလးေတြကို ဆက္စပ္ေတြးမိပါေတာ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗုဒၶဘာသာမွာ ငါးပါးသီလကို ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ျမဲၿမံစြာေစာင့္ထိမ္းရမယ္လို႔ ဘုရားေဟာခဲ့ပါတယ္။ ထိုငါးပါးသီလထဲမွာ သူမ်ားပစၥည္းဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းမွ ေရွာင္ၾကင္ပါ၏ဆိုတဲ့အခ်က္ ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ သူတပါးပစၥည္းခိုးယူတဲ့ သူေတြကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳျခင္း အထင္ၾကီးေနခ်င္း ကိုယ္တိုင္က်ဴးလြန္ဖို႔အားထုတ္မိေနျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚေနတာကၽြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ သတိမထားမိၾကဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖကို အထင္ၾကီးၿပီး သူ႔လိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေဖက ဓာတ္ဆီဆိုင္တစ္ခုမွာ အရာရွိတစ္ဦးပါ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ အဲ့အခ်ိန္က
အနိမ့္ဆုံး၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ့ပန္႔ကိုင္ေတာင္ တိုက္ႏွစ္လုံးသုံးလုံးနဲ႔ မယားငယ္ ၂ ေယာက္ေလာက္အနည္းဆုံးထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမိသားစုက ေတာ္ေတာ္ေလးခ်မ္းသာၾကပါတယ္။ေ ငြကိုေရလိုသုံးႏိုင္တယ္လို႔ေတာင္ေျပာႏိုင္တဲ့အဆင့္ပါ။ သူတို႔အိမ္ကိုသြားတိုင္း သူတို႔မိသားစုကို အားက်ေနမိတယ္။ ငါတို႔အေဖလည္း သူတို႔အေဖလိုျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ၾကိတ္စိတ္ကူးမိတာအမွန္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းအေဖက သူခိုးၾကီးလို႔မျမင္မိပဲ အထင္ၾကီးေနမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႔ရေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ စီစဥ္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ာ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အေကာက္အခြန္ဦးစီးဌာနထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ အဲ့ဌာနမွာ အလုပ္ရေရးအတြက္ သူငယ္ခ်င္းဟာ အဲ့ေခတ္က ေငြ သိန္း ၃၀ ကန္ေတာ့ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔တို႔အမ်ိဳးေတာ္စပ္တဲ့ အထက္လူၾကီးရွိလို႔ပါ။ ပိုက္ဆံတက္ႏိုင္တိုင္း လူတိုင္း၀င္လို႔မရပါဘူး။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရနံရုံးမွာ၀င္သြားပါတယ္။ သူလည္း
ေတာ္ေတာ္ေလးကန္ေတာ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္ နိုင္ငံျခားသြားမယ့္အစား ဓာတ္ဆီဆိုင္မွာ ပန္႔ကိုင္လုပ္မလားတဲ့ ၂၅ သိ္န္းေလာက္ေတာ့ ကန္ေတာ့ရမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္မပူနဲ႔ ၆ လ ၁ ႏွစ္ဆိုမင္းအရင္းေၾကၿပီတဲ့။
ထားပါေတာ့ဗ်ာ အခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ စာဖတ္သူေတြ အမ်ားၾကီးၾကဳံဖူးၾကားဖူးမွာပါ။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ဒီလိုဌာနေတြမွာ အလုပ္ရဖို႔ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ၾကိဳးစားေနၾကဆဲပါ။ လူအမ်ားစုဟာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ကညန၊ စည္ပင္၊ အေကာက္အခြန္၊ ေရနံ၊ သစ္ေတာ၊ လ၀က စေသာ ဌာနေတြမွာ ေငြေၾကးအမ်ားၾကီးအကုန္က်ခံၿပီး ဘာေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ေနၾကတာလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ အဲ့အလုပ္ေတြကို စိတ္၀င္စားလြန္းလို႔ လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဆိုဘာေၾကာင့္လဲ ရွင္းရွင္းေလးပါ ေဘးေပါက္ေငြမ်ားမ်ားရလို႔ မ်ားမ်ားခိုးရလို႔ဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ လူဆယ္ေယာက္မွာ ၉ ေယာက္ေလာက္က ဒီလိုဌာနမ်ိဳးေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကလိမ့္မယ္ဆိုရင္မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ယခုစာဖတ္သူမိတ္ေဆြကိုယ္တိုင္ ယခုအခ်ိန္မွာအလုပ္၀င္ရမယ္ဆိုရင္ေက်ာင္းဆရာအလုပ္လုပ္မလား၊ အေကာက္အခြန္တို႔၊ လ၀က
တို႔မွာအလုပ္လုပ္ခ်င္လားျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ထိုကဲ့သို႔ လာတ္လာဘေဘးေပါက္မ်ားမ်ားရတဲ့ ဌာနမ်ားမွ ၀န္ထမ္းမ်ားကို အထင္ၾကီးအားက်ေနၾက ကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႔လိုျဖစ္ခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ကိုယ္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ မိဘမ်ားက အဲ့လိုဌာနမ်ိဳးက လူၾကီးဆိုရင္ ဟာ မင္းတို႔မိဘက မိုက္တယ္ေနာ္ဆိုၿပီး အားက်ေနတက္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မင္းတို႔မိဘေတြက အက်င့္မေကာင္းတဲ့သူေတြ ျပည္သူ႔ဘ႑ေတြကို ခိုးေနတဲ့ သူခိုးေတြလို႔ မေျပာၾကပါဘူး။ ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ သူတို႔နဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ရဖို႔ေတာင္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ၾကိဳးစားေနၾကေတာ့ တာပါပဲ။ ယိုသူကလည္းမရွက္ေတာ့သလို ျမင္သူကလည္း ရွက္စရာလို႔ မယူဆေတာ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ အရွက္အေၾကာက္ မရွိၾကေတာ့ပဲ မဟုတ္တာ လုပ္ေနရတာကို ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ ျမင္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ မိဘကမဟုတ္တာ လုပ္ေနလဲ မိဘကိုယ္တိုင္ကလည္း ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိသလို သားသမီးကလည္း ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့အျပင္ ဂုဏ္ေတာင္ယူေနၾကပါေသးတယ္။
ထို႔အတူ သားသမီးက အက်င့္ပ်က္ေနတာ ခိုးေနတာေတြကိုလည္း မိဘေတြကလည္း ၀မ္းသာအားရဂုဏ္ယူေနၾကတာ ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အက်င့္ျပက္ျခစားမႈ ဘာဘ္ေပးလာတ္ယူမႈဆိုတဲ့ကိစၥဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မေပ်ာက္ကြယ္ဘဲ အျမစ္တြယ္ရွင္သန္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အာရွပစိဖိတ္ေဒသတြင္းႏိုင္ငံေတြထဲမွာ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ ထိပ္ဆုံးသုံးႏိုင္ငံထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ပါ၀င္ပါတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ အက်င့္မေကာင္းတဲ့သူ အေပါမ်ားဆုံး သူခိုးအမ်ားဆုံး တိုင္းျပည္လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ရွက္တက္မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥေတြပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ရွက္ၾကလားဆိုေတာ့ မရွက္ၾကတဲ့အျပင္ အက်င့္ပ်က္ျခစားခြင့္ရတဲ့ ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနၾကတာပါပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဒီေန႔ ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီးဌာနကိုပဲၾကည့္ပါ။ ေရွ႕တန္းတပ္ရင္းတို႔ ေလ့က်င့္ေရးေၾကာင္းတို႔မွာထက္ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေနခ်င္ၾကတဲ့သူ ပိုမ်ားပါလိမ့္မယ္။ ပညာေရးတို႔ က်န္းမာေရးဌာနက ၀န္ထမ္းေတြဟာလည္း နယ္စပ္ေဒသ ေက်းလက္ေဒသေတြထက္ ရန္ကုန္မန္းေလးလိုၿမိဳ႕ၾကီးေတြမွာပဲ တာ၀န္ထမ္းေတာင္ခ်င္ၾကတာ ပိုမ်ားပါတယ္။ ဒါက ဥပမာေျပာျပတာပါ။ ၀န္ၾကီးဌာနတိုင္းမွာ အဲ့လိုပါပဲ။ ေနရာေကာင္းတဲ့ေနရာပဲ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကတာပါ။ ေနရာေကာင္းဆိုတာကေတာ့ လာတ္လာဘ ေဘးေပါက္မ်ားမ်ားရတဲ့ ေနရာကိုေျပာတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အစိုးရ၀န္ထမ္းအမ်ားစုဟာ ၀န္ထမ္းျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေနရာေကာင္းရရွိေရးအတြက္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကတယ္ဆိုတာ ၿငင္းလို႔မရတဲ့အခ်က္ပါ။ ထိပ္ဆုံးကေန ေအာက္ေျခအဆင့္အထိ အမ်ားစုဟာ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေငြေတြဟာ ဇီးသီးဘန္းေမွာက္သလိုပဲ
ဟိုလူတဆုပ္ ဒီလူတဆုပ္နဲ႔ ၀ိုင္းယူလိုက္ၾကေတာ့ အေပၚကတသိန္းခ်ေပးလိုက္ရင္ အဆင့္ဆင့္စားလိုက္ၾကတာ ေအာက္ဆုံးေရာက္ေတာ့ တေထာင္ေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈရွိမရွိဆိုတာ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္မႈစည္းစိမ္မ်ားကို ကိုစစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ပါ။ သူတို႔ရရွိတဲ့လစာနဲ႔ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္တာနဲ႔ အရွင္းၾကီးေတြ႔ျမင္ရမွာပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕၀န္ၾကီးေတြအားလုံး ယေန႔ထိ တက်ပ္တျပားမွ လာဘ္မစားဘူးပဲ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူအတြက္ ေစတနာသက္သက္နဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ၀န္ၾကီးရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ဆီေခၚခဲ့ပါ။ ဂ်ာနယ္မွာမ်က္ႏွာဖုံးတင္ၿပီး တိုင္းသိျပည္သိ ဂုဏ္ျပဳေပးခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ရွိရင္ဆက္သြယ္လိုက္ပါ။
ထို႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ထိပ္တန္းခရိုနီသူေဌးေတြကိုလည္း သူတို႔ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ပါ။ မိမိအသိပညာ အတက္ပညာနဲ႔ နည္းမွန္လမ္းမွန္ၾကိဳးစားၿပီး ခ်မ္းသာလာတဲ့သူ ဘယ္နွစ္ေရာက္ရွိလဲဆိုတာ။
ျပည္သူေတြက စားစရာမရွိျဖစ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို မတရားရယူထားၿပီး ထားစရာမရွိေအာင္ခ်မ္းသာေနၾကတာ ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိၾကပါဘူး။ သူတို႔မလို႔ မ်က္နွာမပူဗ်ာ။ သူတို႔အားလုံးသာ အရွက္တရား အေၾကာက္တရား ရွိၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ တိုင္းျပည္အေျခအေန ဒီေလာက္ထိ ဆင္းရဲစရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာရဲပါတယ္။
ဒီေန႔တိုင္းျပည္ဆင္းရဲ႕တြင္းက မရုန္းထြက္ႏိုင္ေသးတာဟာ အာဏာရွင္နဲ႔ အေပါင္းအပါ ခရိုနီလူတစ္စုရဲ႕ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈ တိုင္းျပည္ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို မတရား ရယူထားမႈေတြကလည္း အဓိကအခ်က္ အေနနဲ႔ပါ၀င္ပါတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီအက်င့္ဆိုးၾကီးကႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အျမစ္တြယ္ေနရသလဲဆိုေတာ့
ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနတဲ့တဲ့သူေတြကလည္း ရွက္ရေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိသလို ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း လက္ခံအားေပးေနမႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုအေျခအေနေတြ ဘာလို႔ျဖစ္ေပၚရသလဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္မႈမရွိတဲ့ႏိုင္ငံတခုမွာ မဟုတ္တာ မမွန္တာလုပ္တဲ့သူေတြက ေရွ႕တန္းေရာက္ေနတက္ၿပီး အသိပညာရွင္ အတက္ပညာရွင္ လူမွန္ေတြက ေနာက္တန္းေရာက္ေနတက္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ ဒီလိုအေျခအေနဟာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာေတာ့ လူငယ္ေတြဟာ အတုခိုးမွားလာပါေတာ့တယ္။ မဟုတ္တာကို အဟုတ္ထင္ေနၾကတယ္။ အမွားကို အမွန္လို႔ထင္လာၾကတယ္။ ရွက္စရာကို ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕လူငယ္အမ်ားစုက ပညာကိုၾကိဳးစားသင္ဖို႔ စိတ္မပါၾကေတာ့ဘူး။ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ၾကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ထက္ ဂြင္တို႔ လမ္းေၾကာင္းတို႔ပဲရွာၾကေတာ့တယ္။ မဟုတ္တာလုပ္ေနတဲ့သူေတြကို အားၾကအထင္ၾကီးလာၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ဖို႔ အားထုတ္လာၾကပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲမုန္႔လုံးစကၠဴကပ္ လုံးျခားလိုက္ၿပီး တိုင္းျပည္က ဖြတ္သထက္ညစ္လာပါေတာ့တယ္။ အျပစ္လုပ္ေနတဲ့သူေတြကလည္း ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့။ တိုးတိုးၿပီးမ်က္နွာေျပာင္တိုက္ မိုက္ေနၾကေတာ့တယ္။ ဒီေန႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ခရိုနီသူေဌးေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ား ေျပာစကားမ်ားဟာ ရွက္ရေၾကာက္ရ ေကာင္းမွန္းကို မသိျဖစ္ေနတာေတြ႔ ျမင္ရမွာပါ။ သူတို႔အတြက္ ရွက္နည္းသင္တန္းေတာင္ ေပးရမလိုျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဆင္းရဲတြင္းကရုန္းထြက္နိုင္ဖို႔ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြအလယ္မွာ မ်က္ႏွာပန္းလွဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔ေလာကပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းမြန္ဖို႔အတြက္ မဟုတ္တာလုပ္တာကို ရွက္ရေၾကာက္ရမွန္းသိဖို႔လိုအပ္သလို ပတ္၀န္က်င္းအသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း မဟုတ္တာမမွန္တာလုပ္တာကို လက္ခံအားမေပးပဲ ၀ိုင္းၾကဥ္ေပးၾကရပါမယ္။
ရွက္တက္ၾကပါေစ . . .
- ေက်ာ္ၾကီး(MDY)
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)
https://www.facebook.com/NewsWatchJournal
0 comments:
Post a Comment