ဖိုးေတလို ကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ငိုေႂကြးမႈဆိုတာ သာမာန္ ကေလးေတြလို မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ဘ၀ကို အေရးတယူ ေမးမည့္သူ ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးအရြယ္သာ ရွိေသးေသာ ဖိုးေတတစ္ေယာက္ ကေလးလို ငိုေနပါသည္။
ဖိုးေတဆုိသည္မွာ လွည္းတန္း ခံုးေက်ာ္တံတား ေအာက္ရွိ စကိတ္ကြင္းတြင္ ညအိပ္ေလ့ရွိေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ကာ အသက္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ပင္ မၾကာခဏ ဖမ္းဆီး ခံေနရသူျဖစ္ၿပီး ငွက္ေအာ္စမ္းဟု ေခၚေသာ လူငယ္ ထိန္းသိမ္းေရး စခန္းသို႔ ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ ေရာက္ဖူးသူလည္း ျဖစ္သည္။
“သား ငွက္ေအာ္စမ္းမွာ ႏွစ္ခါ ဖမ္းခံရဖူးတယ္။ ပထမတစ္ခါက ၄လ၊ ဒုတိယတစ္ခါက ၇လ။ ပထမတစ္ခါ အဖမ္းခံရတုန္းက လမ္းေဘးမွာ အိပ္ေနတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ေခၚသြားတာ။ ဒုတိယ တစ္ခါတုန္းကက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းေဘးမွာ ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး သားကုိ ဖမ္းေခၚသြားတာ။ အဲဒီကုိ ျပန္သြားရမွာ အရမ္း ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ အရမ္း ႏွိပ္စက္တယ္”ဟု ဖိုးေတက မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ရင္း ဆက္၍ ေျပာသည္။
ယခင္ကေတာ့ ဖိုးေတသည္ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္ခဲ့ရေသာ ကေလးျဖစ္ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ စတင္ကာ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး ဆံုးပါးသြားခ့ဲၿပီး အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေလာကဓံကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံကာ ၀မ္းေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ ေနရသူလည္း ျဖစ္သည္။
“သားေဖေဖနဲ႔ ေမေမတုိ႔ ရွိတုန္းက အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ သူတုိ႔မရွိေတာ့ သားလည္း ေနစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သားကုိ ဘယ္သူကမွ အလုပ္ မခုိင္းခ်င္ဘူး။ သားကုိ ငယ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အိမ္ေတြက အ၀တ္ေလွ်ာ္ခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၂၀၀၊ ၃၀၀ ေပးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သားကုိ မခုိင္းေတာ့ဘူး။ သားလည္း လုပ္စရာမရွိေတာ့ ေတာင္းစားတယ္။ မနက္ဘက္ဆုိ လွည္းတန္းနဲ႔ ေျမနီကုန္းတုိ႔မွာ ပုိက္ဆံ လုိက္ေတာင္းတယ္။ ညဘက္ဆုိရင္ ဒီခံုးေက်ာ္ တံတားေအာက္မွာ လာအိပ္တယ္”ဟု ဖိုးေတက ဆက္ေျပာျပသည္။
“မရွိခိုးႏိုး” ဆိုေသာ စကားက ဖိုးေတတို႔လို႔ လမ္းေဘး ကေလးမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ ေရးထားတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္၊ လူအမ်ားစုမွာ ဖိုးေတတို႔လို စုတ္စုတ္ခ်ာခ်ာ ကေလးမ်ား ျမင္လွ်င္ တစ္ခုခုကို ခိုးယူေတာ့မည့္အလား သတိ ထားတတ္ၾကေသာ္လည္း ကေလးမ်ား ရင္ထဲမွာေတာ့ လူအမ်ား ထင္ထားသလို မဟုတ္..။
“သားတုိ႔က မခုိးဘူး။ ခုိးရင္ ေနာက္တစ္ခါ ေတာင္းလုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မရွိရင္ ေတာင္းစားတယ္။ ရွိရင္ ရတဲ့ ပုိက္ဆံေလးနဲ႔ ၀ယ္စားတယ္။ တစ္ခါတရံ ထမင္းဆုိင္ေတြက ထမင္းနဲ႔ဟင္း ေပးတယ္။ ရလာတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကုိပဲ သားတုိ႔ ၀ုိင္းစားၾကတယ္”ဟု လူႀကီးဆန္ဆန္ ေျပာပံုမွာ နားေထာင္ရသူကိုပင္ တဒဂၤ မွင္သက္ သြားေစသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ဖိုးေတကဲ့သုိ႔ ဘ၀တူ ကေလးငယ္မ်ား ထပ္မံ ေရာက္ရွိလာၿပီး ဖိုးေတကုိ ကစားရန္ လွမ္းေခၚေလေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ခံစားခ်က္မ်ားကုိ ဖြင့္ဟ ေျပာဆုိေနေသာ ဖိုးေတခမ်ာ ေဆာ့ကစားရန္ အာ႐ုံရွိဟန္ မတူ။ ရွားရွားပါးပါး ေမးျမန္းသူရွိခ်ိန္မွာ ရင္ဖြင့္ခြင့္ရတုန္း သူ၏ ဘ၀အေၾကာင္းကုိသာ ဆက္လက္ေျပာရန္ ဆႏၵ ရွိေနသည္။ ဖိုးေတ၏ အျပဳမူေၾကာင့္ အျခားေသာ ဘ၀တူ ကေလးမ်ားကပါ သြားမကစားေတာ့ပဲ ဖုိးေတနံေဘးတြင္ ၀ုိင္းထုိင္ၿပီး သူတုိ႔၏ ဘ၀အခ်ဳိ႕ကုိ ေျပာျပေလေတာ့သည္။
ဖိုးေတ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ ကေလးငယ္ တစ္ဦးက ၄င္းထံတြင္ မိဘႏွစ္ပါး ရွိေသာ္လည္း အိမ္မွာ ေနရသည္ကုိ ပ်င္းရိ၍ ဖိုးေတရွိရာ ခံုးေက်ာ္ တံတားေအာက္သုိ႔ လာေရာက္ ေဆာ့ကစားရာမွ ဖိုးေတႏွင့္ ခင္မင္သြားတာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဖိုးေတဆီ ေန႔တိုင္း လာတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ဆို သူနဲ႔အတူ လိုက္ေတာင္းေပးတယ္။ ညဘက္က်ရင္ ဒီခံုးေက်ာ္ တံတားေအာက္မွာ ေဆာ့တဲ့အခါ ေဆာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကိတ္ကြင္းက တန္းေတြေပၚမွာ အိပ္တယ္”ဟု ဖိုးေတထက္ အသက္ ၄ႏွစ္ခန္႔ႀကီးသည့္ ေမာင္ေမာင္စိုး အမည္ရွိ ကေလးတစ္ဦးက ဝင္ေျပာသည္။
ထုိစဥ္ ကေလးငယ္တစ္ဦးမွ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ အမူအရာျဖင့္ စကားအခ်ဳိ႕ ဆုိလာခဲ့မွပင္ သူတို႔လို ကေလးမ်ားမွာ ညပိုင္းမွာပင္ ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္ရျခင္း မရွိသည္ကို သတိျပဳ သိရွိခြင့္ရခဲ့သည္။
“ဦးေလးက သားတုိ႔ကုိ လုိက္ဖမ္းေနတဲ့ ရဲႀကီးေတြ မဟုတ္ရင္ သားတုိ႔ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပမယ္။ သူတုိ႔က အၿမဲတမ္း သားတုိ႔ကုိ ဖမ္းဖို႔လုပ္ေနတာ။ အရင္ကလည္း ခဏခဏ အဖမ္းခံရတယ္။ ည ဘက္ သူတုိ႔ လာၿပီဆုိရင္ ဒီဘက္ ခံုးေက်ာ္တံတား ေအာက္ကေန ဟုိဘက္ ခံုးေက်ာ္ တံတားေအာက္ကုိ ေျပးရတယ္။ တစ္ခါတုန္းကလည္း ဖုိးေတ အိပ္ေနတာကုိ လာၿပီး ဖမ္းတာ ကၽြန္ေတာ္က ႏုိးေနတာနဲ႔ ေအာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ အားလံုး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထေျပးရတာ အ၀ုိင္းထိေရာက္တယ္”ဟု ဖုိးေတ၏ သူငယ္ခ်င္း ငထက္က ရဲမ်ား လာေရာက္ ဖမ္းဆီးခ်ိန္ သည္းထိတ္ရင္ဖို ထြက္ေျပးခဲ့ရပံုမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖြင့္ဟ ေျပာဆုိခဲ့သည္။
ဖိုးေတက့ဲသုိ႔ ကေလးငယ္မ်ားသည္ လူစည္ကားရာ ေနရာမ်ားတြင္ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ ျဖန္႔၍ ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ကာ ေတာင္းရမ္းတတ္ၾကၿပီး တစ္ေနကုန္ ေျခဗလာျဖင့္ ေလွ်ာက္သြား ေနၾကသည္ကုိ ျမင္ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သည္။
ဖုိးေတတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကုိ ေျပာျပရင္း ဖိုးေတ၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးမွ မုန္႔သြားစားရန္ ဖိုးေတအား ေခၚခ်ိန္တြင္ ဖုိးေတက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ “ငါတုိ႔က ဘာပုိက္ဆံရွိလို႔ သြားစားရမွာလဲ။ ငါေတာင္ ေရေသာက္ခ်င္ေနတာ ညေနကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ ေရမေသာက္ရေသးဘူး”ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပာဆုိေလသည္။
ဖိုးေတႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ ပံုမွန္ ထမင္းစားေသာက္ရသည္ ဟူ၍ မရွိဘဲ ဗုိက္ဆာခ်ိန္တြင္ ေဆာ့ကစား၍ လည္းေကာင္း၊ ႀကိတ္မွိတ္ကာ အိပ္စက္၍ လည္းေကာင္း ယင္းခံုးေက်ာ္ တံတားေအာက္သို႔ လာေရာက္သည့္ စကိတ္စီးသူမ်ား ၀ုိင္းဖြဲ႔ကာ အရက္ေသစာ ေသာက္စားသူမ်ား ထံမွ မုန္႔အႂကြင္းအက်န္မ်ားကုိ စားေသာက္ရင္း က်န္ရွိသည့္ အရက္၊ ဘီယာ ပုလင္းခြံမ်ားကုိ ေရာင္းခ်ကာ ၀မ္းေရး ေျဖရွင္းရသည္ဟု ၄င္းတုိ႔က ဆုိသည္။
“မနက္ဘက္ လုိက္ေတာင္းရင္ တစ္ေန႔ကုိ ၁၀၀၀ေက်ာ္၊ တစ္ခါတေလ ၂၀၀၀ေလာက္ ရတယ္။ အဲဒီ ရတဲ့ပုိက္ဆံကုိ သားတုိ႔ မုန္႔၀ယ္စားတယ္။ သားသူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာရင္ သားကုိ ေကၽြးတယ္။ သားရလာရင္ သူတုိ႔ကုိ ေကၽြးတယ္။ လွည္းတန္း ေစ်းထဲက ထမင္းဆုိင္ တစ္ဆုိင္က သားတုိ႔ကုိ ထမင္း အၿမဲ ေခၚေကၽြးတယ္။ အခု အဲဒီဆုိင္က ပိတ္သြားၿပီ။ သားတုိ႔လည္း သြားစရာေနရာ မရွိေတာ့ ေတာင္းလို႔ရတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္စားရတယ္”ဟု ဖိုးေတက ေျပာသည္။
ထုိ႔ေနာက္ စကားေျပာေနရင္း မွအမွန္တကယ္ပင္ ဗုိက္ဆာ လာပံုရကာခပ္လွမ္း လွမ္းတြင္ ၀ုိင္းဖြဲ႔ထုိင္၍ အရက္ေသာက္ကာ ဂစ္တာ တီးေနသူမ်ားထံသုိ႔ ေတာင္းရမ္းရန္ ထသြားေလသည္။ ဂစ္တာ တီးေနသူမ်ားႏွင့္ အရက္ ေသာက္ေနသူမ်ားက ဖိုးေတႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုကုိ စိတ္ရႈပ္စြာ ေအာ္ေငါက္ေနခ်ိန္တြင္ ထုိအရက္၀ိုင္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးက အာ႐ုံေနာက္ သက္သာရန္အတြက္ ေပးကမ္းလုိက္ေသာ ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ ၅၀၀တန္ေလးကုိ ဖိုးေတက လွမ္းယူလုိက္ၿပီး လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ဗိုက္ဆာေနေသာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္အတူ မုန္႔စားရန္အတြက္ ကေလး သဘာ၀အတုိင္း ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊားလ်က္ လွည္းတန္း မီးပိြဳင့္ဘက္သုိ႔ ထြက္သြားေလသည္။
သူတို႔ အတြက္ေတာ့ မနက္လင္းသည္ႏွင့္ အျခားေသာ ကေလးငယ္မ်ားကဲ့သုိ႔ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ရန္ မလုိ။ တစ္ေန႔တာ ၀မ္းေရးအတြက္ အလ်င္အျမန္ ထကာ ေတာင္းရမ္းဖို႔ကိုသာ ေျပးလႊားၾကရၿပီ။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ထမင္း မစားလို႔ ဆူပူမည့္ မိဘ မရွိ၊ စာမလုပ္လို႔ ႐ိုက္မည့္သူ မရွိ၊ ေသြးလြန္ တုတ္ေကြးအတြက္ အကာကြယ္ေပးမည့္ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ ဘာမွမရွိ၊ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္မရွိ၊ ဖိစီးမႈ မရွိ၊ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ၊ မရွိျခင္းမ်ားျဖင့္ အသားက်လို႔ေနသည့္ သူတို႔ဘ၀မွာ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကေလးေတာ့ ရွိေလာက္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
ဒီလို ေမွ်ာ္လင့္မိတာေၾကာင့္လည္း မုန္႔သြားစားၾကဖို႔ အေျပးအလႊား ေဆာ့ရင္း ေျပးေနၾကတဲ့ သူတို႔ေနာက္ ေျပးလိုက္ရင္း “ေဟ့ ဖိုးေတ မင္း ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ” ဟု လွမ္းေမးလိုက္ရာ ေျပးေနရာကေန ရပ္လိုက္ရင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ျပန္ေျဖလိုက္ကေတာ့… “သားက ကားေဘာ္ဒီ႐ုံ ပုိင္ရွင္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာ” တဲ့..။ ။
လွ်မ္းလူ
Tomorrow journal
0 comments:
Post a Comment